Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął przez aklamację uchwałę ustanawiającą rok 2018 Rokiem Zbigniewa Herberta. Oddano w niej hołd jednemu z najwybitniejszych poetów polskich i europejskich XX w. w związku z mijającą 20. rocznicą jego śmierci.
W uchwale przypomniano, że 28 lipca 2018 r. minie 20 lat od śmierci Zbigniewa Herberta – jednego z najwybitniejszych poetów polskich i europejskich XX wieku. Z tej okazji Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w uznaniu ogromnych zasług Artysty, postanawia oddać Mu hołd.
W epoce kryzysu wartości i głębokiego zwątpienia Zbigniew Herbert zawsze stał po stronie zasad: w sztuce – kanonu piękna, hierarchii i rzemiosła, w życiu – kodeksów etycznych, jasno rozróżniających pojęcia dobra i zła. Był uosobieniem wierności – samemu sobie i słowu. W swojej poezji wyrażał umiłowanie wolności, wiarę w godność jednostki i jej moralną siłę. Patriotyzm rozumiał jako miłość surową, wymagającą solidarności z poniżonymi i cierpliwej pracy nad przywracaniem pojęciom ich rzeczywistych znaczeń – napisano w uchwale.
Podkreślono w niej, że Herbert wprowadził do polszczyzny wiele zdań budujących naszą tożsamość i wyobraźnię, z których najważniejsze brzmi: Bądź wierny Idź. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, głęboko przekonany o wyjątkowym znaczeniu Jego twórczości, ustanawia rok 2018 Rokiem Zbigniewa Herberta – zaakcentowano w uchwale.
Zbigniew Bolesław Ryszard Herbert (ur. 29 października 1924 r. we Lwowie, zm. 28 lipca 1998 w Warszawie) – polski poeta, eseista, dramaturg, twórca słynnego cyklu poetyckiego Pan Cogito. Z wykształcenia ekonomista, prawnik i filozof.
Laureat ponad dwudziestu nagród literackich. Od końca lat 60. XX w. był jednym z najpoważniejszych pretendentów do Literackiej Nagrody Nobla. Jego książki zostały przetłumaczone na 38 języków.
W latach 80. był jednym z głównych poetów związanych z polską opozycją antykomunistyczną. Jego wiersze popularyzowali bardowie: Przemysław Gintrowski i Jacek Kaczmarski. Herbert żartobliwie nazywał sam siebie tekściarzem Gintrowskiego.
Od 1986 r. poeta mieszkał w Paryżu, gdzie współpracował z „Zeszytami Literackimi”. Po powrocie do Polski w 1991 r. poświęcił się działalności społecznej oraz komentowaniu wydarzeń politycznych. Do końca życia intensywnie pracował – jego ostatni tom, Epilog burzy, ukazał się kilka miesięcy przed śmiercią poety w 1998 r.
Napisał zbiory poezji: Struna światła (1956), Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969) i Pan Cogito (1974) – gdzie stworzył postać człowieka myślącego, zawsze kierującego się kodeksem moralnym, Raport z oblężonego miasta (1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992). Poezja Herberta unikająca patosu i operująca ironią, pełna intelektualnych odniesień, dotyka problemów etycznych. Pisał dramaty oraz eseje: Barbarzyńca w ogrodzie (1962) i Martwa natura z wędzidłem (1993). Poeta jest kawalerem Orderu Orła Białego, laureatem Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Herdera, Nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego, Nagrody Jerozolimskiej i nagrody Złotego Mikrofonu.
mgr Irena Borowska